Cumhuriyetin ilanından beş yıl sonra yapılan ilk resmî nüfus sayımında Türkiye’nin nüfusu 14 milyondu.
O dönemde Birinci Dünya Savaşı ve Kurtuluş Savaşı’nın ardından gelen yorgunluk, sağlık altyapısının yetersizliği ve ekonomik sıkıntılar, nüfus artışını sınırlayan başlıca etkenlerdi. 1950 yılına kadar geçen sürede nüfus 7 milyon artarak 21 milyona ulaştı.
1950 sonrası dönem ise Türkiye için hızlı bir nüfus artışının başladığı yıllar oldu. Bebek ölümlerinin azalması, sağlık hizmetlerinin gelişmesi, şehirleşme sürecinin hız kazanması ve doğum oranlarının yüksek olması bu artışta etkili oldu. 1975’e gelindiğinde nüfus 40 milyona, 2000 yılında ise 68 milyona yükseldi ve kişi sayısı bakımından en yüksek artış bu dönemde gerçekleşti. Bu 50 yıllık dönemde Türkiye nüfusu 3 kattan fazla artış gösterdi. Türkiye’nin bu dönemde, dünya ortalamasının üzerinde bir büyüme sağladı.
2000’li yıllardan itibaren ise doğurganlık oranlarında gözle görülür bir azalma başladı. Nüfus artışı devam etse de artış hızı düşmeye başladı. 2025’te nüfusun 86 milyona, 2050 yılında ise zirve yaparak 94 milyona ulaşacağı öngörülüyor. Ancak doğum oranlarının daha da düşmesiyle birlikte artışın yerini düşüşe bırakması öngörülüyor.
2075 yılında Türkiye nüfusunun 88 milyona, 2100 yılında ise 77 milyona gerileyeceği tahmin ediliyor. Bu projeksiyonda, yaşlanan nüfus yapısı ve giderek azalan doğurganlık oranları belirleyici faktörler arasında yer alıyor.
