Türkiye’de bin kişiye sadece 2,29 doktor düşüyor.
Bin kişiye düşen doktor sayısı, sağlık hizmetlerine erişimin en temel göstergelerinden biri olarak öne çıkıyor. Türkiye, yaklaşık 195 bin doktor 85 milyon kişilik nüfusa hizmet vermeye çalışıyor. Bu durum, doktor başına düşen iş yükünü artırıyor ve sağlık sisteminin üzerinde ciddi bir baskı oluşturuyor.
Norveç’te bu oran 6,05, Almanya’da 5,00, İzlanda’da ise 4,39 seviyesinde bulunuyor.
Doktor sayısının yanı sıra sağlık harcamalarının milli gelir içindeki payı da bu tabloyu tamamlıyor. Almanya, doktor oranı yüksek ülkelerden biri olarak GSYH’sinin %13’ünü sağlığa ayırıyor. Norveç’te bu oran %8, İsviçre’de %12 seviyesinde yer alıyor.
ABD ise dikkat çekici bir örnek oluşturuyor. 333 milyonluk nüfusuna rağmen, her 1000 kişiye sadece 2,84 doktor düşüyor. Buna karşın, ABD GSYH’sinin %16’sını sağlık harcamalarına ayırıyor ve bu oranla listede en yüksek seviyede yer alıyor. Yüksek sağlık harcamalarının olması, her zaman daha fazla doktor olduğu veya daha erişilebilir bir sistem sunduğu anlamına gelmiyor. ABD’de sistem, yüksek maliyetli ve erişim açısından sınırlı bir yapı sunuyor.
Türkiye ise GSYH’sinin yalnızca %4’ünü sağlık harcamalarına ayırıyor. Bu düşük oran, doktor sayısındaki yetersizliği bütçesel kısıtlarla da destekliyor ve sistemin güçlenmesini engelliyor.
Türkiye’nin sağlık sistemi hem insan kaynağı hem de finansman açısından gelişim göstermeye ihtiyaç duyuyor. Buna ek olarak, doktorlara yönelik artan şiddet olayları ve ağır çalışma koşulları, sağlık çalışanlarının memnuniyetsizliğini artıran diğer önemli konu başlıkları arasında yer alıyor.
