Ülkelerin ev sahipliği oranları, ekonomik, kültürel ve politik farklılıkların etkisiyle birbirinden ayrışıyor.
En yüksek orana sahip olan Rusya, sosyalist geçmişe dayalı özelleştirme süreçlerinin etkisi ve diğer ülkelerle kıyaslandığında daha düşük fiyatlara konuta erişilebilmesiyle ayrışıyor.
İtalya’da, geleneksel olarak gayrimenkulün yatırım aracı olarak da tercih ediliyor olması, ev sahipliğinin bir statü göstergesi sayılması, emlak vergilerinin düşük olması ve konut kredilerinin erişilebilir seviyelerde olmasıyla yüksek bir orana sahip.
Kanada, Avustralya ve ABD gibi ülkelerde, konut fiyatlarının yüksek olması alımları zorlaştırıyor olsa da gelişmiş ipotek sistemleriyle ve devlet destekli politikalarla ev sahiplik oranı nispeten yüksek ülkeler arasında yer alıyor.
Türkiye, yüzde 56 ile düşük bir orana sahip olsa da kültürel olarak ev sahibi olma isteği yüksek olduğu gibi, gayrimenkul halen en yüksek talep gören yatırım araçları arasında yer alıyor. Ancak, finansmana erişimdeki zorluklar ve alım gücündeki azalma, ev sahipliği oranının düşmesine yol açıyor.
AB’nin başta gelen üyelerinden olan Almanya yüzde 48 ile en düşük ev sahipliği oranına sahip. Bu oranın düşük olması, kiracı haklarının gelişmiş olması, ev sahipliğinin bir statü göstergesi olarak değerlendirilmemesi, yatırım aracı olarak finansal yatırım araçlarının tercih edilmesi ve konut kira bedellerinin makul kabul ediliyor olması gibi sebeplerle açıklanabilir.
